[ezcol_1half]          

Mέρες του 1901

Τούτο εις αυτόν υπήρχε το ξεχωριστό,

που μέσα σ’ όλην του την έκλυσι

και την πολλήν του πείραν έρωτος,

παρ’ όλην την συνειθισμένη του

στάσεως και ηλικίας εναρμόνισιν,

ετύχαιναν στιγμές — πλην βέβαια

σπανιότατες — που την εντύπωσιν

έδιδε σάρκας σχεδόν άθικτης.

Των είκοσι εννιά του χρόνων η εμορφιά,

η τόσο από την ηδονή δοκιμασμένη,

ήταν στιγμές που θύμιζε παράδοξα

έφηβο που —κάπως αδέξια— στην αγάπη

πρώτη φορά το αγνό του σώμα παραδίδει.

[/ezcol_1half] [ezcol_1half_end]     

Días de 1901

Esto era lo que había de excepcional en él:

a pesar de su vida disoluta,

de su larga experiencia del deseo

y de la habitual correspondencia

con que en él se mostraba la actitud y la edad,

había insólitos momentos,

ciertamente muy raros, en que daba

la impresión de una carne casi intacta.

La belleza de sus treinta y cinco años,

que tanto en el placer fuera probada,

recordaba de pronto paradójica

la de un adolescente que con cierta torpeza

por vez primera su intocado cuerpo abandona el amor.

[/ezcol_1half_end]

 

 

 

 

 

Constantino Cavafis

Días de 1901

Poesías completas

edición 19ª

Hiperión 1997

Madrid

Traducción de José Ángel Valente

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

0 comentarios

Enviar un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Te puede interesar

eternidad

 

La vida vibrante entrando a borbotones; barriendo toda duda.

seis de corazones

 

Pero si lo piensas
con ese amor que sigue latiendo, cuando
el corazón deja de latir