luisa castro

 

diciannove poesie

 

pasiva coma os coellos na ducha fría

 

 

 

tradotte da Danilo Manera
(1984-2005)

 

Tintas. Quaderni di letterature iberiche
e iberoamericane, 4 (2014), pp. 71-110

 

 

 

[ezcol_1half]    

 

 

 

Pasiva como los conejos en la ducha fría
parezco un pollito,
demuestro ser amable.

 

Si me dan de comer
me quedo dormida
instantáneamente.
Si no me dan de comer, grito.

 

Tengo a Genoveva de Bravante en la mesilla.
Siempre pierdo sus vestidos,
perforo los pezones y les pongo vaselina.

 

Mamá no se preocupa de acostarme a mi hora
ni de este desorden de muñecas sin piernas.

 

Lloro para que me diga si les duele
No quiero que me abrace, quiero oírla decir otra vez
son de plástico, amor,
son de plástico. [/ezcol_1half] [ezcol_1half_end] 

 

 

Pasiva coma os coellos na ducha fría
parezo un pito,
demostro ser amable.

 

Se me dan de comer
adormezo
instantaneamente.
Se non me dan de comer, berro.

 

Teño na mesilla a Genoveva de Bravante.
Sempre lles perdo os vestidos,
fúrolles os pezóns e bótolles vaselina.

 

Mamá non se preocupa de deitarme á miña hora
nin desta desorde de bonecas sen pernas.

 

Choro para que me diga se lles doe,
non quero que me abrace, quero oila dicir outra vez
son de plástico, amor
son de plástico.[/ezcol_1half_end]

 

 

 

 

 

 

 

 

0 comentarios

Enviar un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Te puede interesar

eternidad

 

La vida vibrante entrando a borbotones; barriendo toda duda.

seis de corazones

 

Pero si lo piensas
con ese amor que sigue latiendo, cuando
el corazón deja de latir