[ezcol_1half]    

Pasiva como un conejo en la ducha fría

parezco un pollo,

demuestro ser amable.

Si me dan de comer

me duermo

instantáneamente.

Si no me dan de comer, grito.

Tengo en la mesilla a Genoveva de Bravante.

Siempre les pierdo el vestido,

Ies agujereo el pezón, les aplico vaselina.

Mamá no se preocupa de acostarme a mi hora

ni de este desorden de muñecas sin piernas.

Lloro para que me diga si les duele,

no quiero que me abrace,

quiero oírla decir otra vez:

son de plástico, amor,

son de plástico.

 [/ezcol_1half] [ezcol_1half_end] 

Pasiva coma os coellos na ducha fría

parezo un pito,

demostro ser amable.

Se me dan de comer

adormezo

instantaneamente.

Se non me dan de comer, berro.

Teño na mesilla a Genoveva de Bravante.

Sempre lies perdo os vestidos,

fúrolles os pezóns e bótolles vaselina.

Mama non se preocupa de deitarme á miña bora

nin desta desorde de bonecas sen pernas.

Choro para que me diga se lies doe,

non quero que me abrace,

quero oila dicir outra vez

son de plástico, amor,

son de plástico.

[/ezcol_1half_end]

LUISA CASTRO

BALLENAS 

OS VENTRES DAS BALEAS

LOS VIENTRES DE LAS BALLENAS

HIPERION,

1992


 

 

 

 

0 comentarios

Enviar un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Te puede interesar

la no vida

 

sin espacio para la expresión
del dolor, —como hacen los artistas.

 

es posible

 

Es fácil y probable,
que al pasar los años, se desconozcan

 

belleza

 

Era tan guapa
que no llamaba
la atención