Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

 

Muros

Sin pensarlo ni remordimiento alguno, descaradamente,
grandes y altos muros a mi alrededor construyeron.

Y ahora, aquí sentado, desespero.
No pienso en nada más: en este destino me consumo.

Porque muchas cosas tenía yo que hacer fuera.
Ah, cuando construían estos muros, cómo no me di cuenta.

Aunque jamás escuché ruido de albañiles.
Sin haberlo notado, fuera del mundo me encerraron.

 

 

 

 

 

Constantino Cavafis

________

 

0 comentarios

Enviar un comentario

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Te puede interesar

las tardes – Vicente Gallego

 

Pero los días, al pasar, no son
el generoso rey que cumple su palabra,
sino el ladrón taimado que nos miente.

 

exilio

 

Miraba la vida desde la ventana
de mis ojos,